Eigenschappen en werkingskarakteristieken van commerciële nanofiltratiemembranen

Nanofiltratiemembranen zijn qua opbouw vergelijkbaar met RO-membranen (reverse osmosis), maar dan met een meer open netwerkstructuur. De meeste membranen zijn dunnefilmcomposietstructuren (TFC, 'Thin Film Composite'), opgebouwd uit een dragermateriaal en een dunne toplaag. Als dragermateriaal wordt vaak een ultrafiltratiemembraan gebruikt, meestal bestaande uit polysulfon, waarop via polymerisatie een scheidende laag wordt aangebracht.

Een nanofiltratiemembraan kan geladen zijn, indien er in de membraanstructuur ionwisselende groepen zoals -COOH, -SO3H ingebouwd worden. Wanneer het membraan in contact komt met de oplossing, kunnen deze groepen ioniseren (-COOmin en -SO3min). De mate van oplading is afhankelijk van de pH van de oplossing (zuur-base of ionisatie-evenwicht). De tabel geeft een overzicht van de eigenschappen van enkele commercieel beschikbare nanofiltratiemembranen. Typische membraanpolymeren voor de scheidende laag zijn polyamide en gesulfoneerd polysulfon.