Schematisch overzicht van een hydrodesulfurisatie-eenheid

Desulfurisatie in olieraffinaderijen telt drie opeenvolgende stappen.



Eerst destilleren we de ruwe olie door hem in verschillende fracties met toenemend molecuulgewicht te splitsen. Zo krijgen we van lichte naar zware producten respectievelijk gassen, LPG, benzine, kerosine, diesel, scheepsolie en asfalt. Al deze fracties kunnen zwavelverbindingen bevatten, hoewel het grootste deel van de zwavel in niet-vluchtige producten zoals cokes geconcentreerd wordt.



In de tweede stap maken we lichtere producten uit de zwaardere. Dit gebeurt in de verschillende destillatie- en kraakprocessen. De belangrijkste zijn de gewone destillatieprocessen, visbreaking (waarbij zwaardere olie onder milde condities thermisch gekraakt wordt tot minder viskeuze lichtere fracties), katalytische krakers (met katalysatoren gebaseerd op gemodificeerde aluminosilicaten) en hydrokraking (een combinatie van kraking, hydrogenatie en isomerisatie). Ook voor hydrokraking zijn katalysatoren nodig. De meest gebruikte zijn zure montmorrillonieten, alumina, silica-alumina en zeolieten.



In de derde stap behandelen we producten die na het kraken nog te veel zwavel bevatten verder. Dit gebeurt in het hydrodesulfurisatieproces, waarbij waterstof met de componenten uit de ruwe olie reageert volgens reactie:



R-SH + H2 -> RH + H2S

Bron:Handboek procestechnieken en -engineering,  2002.