Schema van een diep grondbed

Bij opgedrukte stroom wordt de stroom vanuit een anodegrondbed naar de te beschermen installatie gestuurd. Zo'n grondbed bestaat uit een aantal anodes die met kabels aan de stroombron zijn verbonden. Onder de grond worden de anodes meestal omgeven door een laag of kolom koolstof (cokes) om de grondweerstand te verlagen en de levensduur te verlengen. In (zee)water worden de anodes aan de constructie bevestigd of op enige afstand op de bodem gelegd, soms aan een speciale constructie.

Op het land zijn er een aantal mogelijkheden om een grondbed te installeren: oppervlaktegrondbedden (ondiep), diepe en halfdiepe grondbedden. Of we een grondbed aan de oppervlakte dan wel op een bepaalde diepte aanleggen, hangt op de eerste plaats af van de grondweerstand op een bepaalde diepte. Daarnaast kan de beschikbare oppervlakte of mogelijke aanwezigheid van andere installaties invloed hebben op de keuze.

In halfdiepe (tot ca. 25 meter) of diepe grondbedden worden de anodes in een verticale kolom boven elkaar genstalleerd (zie figuur). Daartoe wordt een put geboord tot de gewenste diepte waarin de anodes worden neergelaten. De put wordt daarna weer volgestort met cokespoeder, soms vermengd met water om het makkelijk te verpompen. Zulke grondbedden kunnen gebruikt worden als de grondweerstand op de desbetreffende diepte geschikt (= laag) is. In sommige gevallen is de weerstand aan de oppervlakte zo hoog dat een diep grondbed de enige keus is. Diepe grondbedden hebben ook de voordelen van een klein grondoppervlak, een goede stroomverdeling en een kleinere kans op beschadiging door graafwerk.

Bron:Handboek constructiematerialen, corrosie en corrosiebescherming,  2000.